zondag 20 december 2009

Zand, wind en water

We worden zwetend wakker, blauwe lucht, zon, geen wind! Drie van onze groep zijn al vroeg vertrokken voor de kooiduik met great white sharks. Wij gaan surfen! Het is weer zo´n prachtige baai, de golven zijn net goed voor beginners. We hijsen ons in een wetsuit en na een korte droge instructie gaan we de zee in. Na anderhalf uur lukt het me bijna om helemaal overeind de staan, het is niet zo eenvoudig als het eruit ziet. Het is leuk, maar vermoeiend. Elke keer weer terug de zee in, de beukende golven weerstaan, wachten op een goede golf, peddelen, opstaan, ervaf vallen, opstaan, water en zand uit neus ogen en oren schudden en weer terug.

Terug in Pt Lincoln horen we dat de haaienboot nog niet terug is en pas laat verwacht wordt omdat er pas om vier uur een haai kwam. Wij vertrekken alvast naar Arno Bay, vanavond overnachten we in de pub, douches, echte bedden! Party! De locals komen speciaals naar de pub om met ons te praten, nieuwe gezichten zijn altijd welkom. De meeste Ozzies zijn ongelofelijke kletskousen, iedere gelegenheid grijpen ze aan.

De laatste dag, het is warm. We hebben niet veel stops, iedereen is een beetje brak, we willen naar Adelaide. Shelley haalt me op bij de bus, maar voordat we naar het afscheids-avondje gaan, moet zij boodschappen doen voor haar volgende toer. Dus sta ik ineens met acht grote boodschappentassen langs de straat te wachten. Snelle douche, eten, naar de pub. De volgende dagen zijn erg lui en langzaam. Dat komt ook door de temperatuur: 40 graden. Dan komt een staart van cycloon Laurence voorbij met regen en koeler weer.

21/12 - Inmiddels ben ik weer in Brisbane, morgen komt Rob aan. We vliegen dan naar Cairns om te gaan duiken op het Great Barrier Reef.

zaterdag 19 december 2009

Tonijnboerderij

We zijn nu in South Australia en we volgen de kustweg naar Port Lincoln. Op het programma vandaag staat zwemmen met tonijnen. De boot brengt ons buiten de baai naar een grote metalen ring met netten. Ze vangen jonge tonijnen op volle zee en brengen die terug naar de kwekerij om ze rustig te laten groeien tot winstgevende proporties. In deze ring mogen we het water in om ze van dichtbij te bekijken, deze jonge blauwvintonijnen zijn ongeveer 45 kg en ruim een meter lang. Er is ook een onderwatercabine waar je ze kunt zien. Het is prachtig weer, maar omdat ik het gister zo koud heb gehad, was ik vandaag niet in de stemming om te zwemmen.

Tonijnen zijn heel anders dan zeeleeuwen, ze negeren mensen. Ze zwemmen heel snel, blijkbaar kunnen ze pas vanaf 40 km per uur voldoende zuurstof uit het water opnemen! We mogen ze voeren, je houdt een visje in het water en zoef, weg is het. Hoe goed je ook oplet, je ziet ze nooit komen.

Twintig minuten van Pt Lincoln overnachten we in een natuurpark. Terwijl we de tenten opzetten, komt er een angstaanjagend gebrul uit de bush. Iedereen verstart, onze tourguide lacht. Het is een koala! De bomen om de campsite zitten er vol mee!

vrijdag 18 december 2009

Te land, ter zee en in de lucht

De kliffen langs de kust zitten vol met grotten, we gaan er een paar bekijken. Daarna sandboarden van de hoge duinen, 10 minuten naar boven ploeteren, 1 minuut naar beneden, maar geweldig leuk. Het wordt wat warmer en ´s middags hebben we voor het eerst in dagen een blauwe lucht. Na de lunch naar Bairds Bay, in onze wetsuits worden we naar een eilandje gevaren. De zeeleeuwen zitten al te wachten, ze kennen de routine. Voordat wij te water gaan, zwemmen ze al afwachtend rond. Ze worden niet gevoerd, maar ze vinden het blijkbaar leuk om met mensen te spelen. Vooral de jonge dartelen om je heen, brengen hun gezicht vlak voor je masker en lijken in je ogen te kijken. Ze zijn zo grappig!

Terug op de boot heeft iedereen de bibbers, er staat een koude zuidenwind die je niet de kans geeft om op te warmen. Op zoek naar dolfijnen varen we naar de overkant van de baai, we zien wel een majestueuze visarend, maar van dolfijnen geen spoor.

Eerlijk gezegd vinden we het allemaal wel goed, het is gewoon te koud om nog een keer in het water te gaan. Na het diner neemt Hassie ons mee de nacht in, hij is zo iemand die met passie kan vertellen. Alle wombats op zijn property kent hij. We rijden rond totdat we er een treffen die net uit zijn hol gekomen is, Billy is gewend aan auto´s en laat zich rustig bekijken.

donderdag 17 december 2009

De boomgrens

Vandaag gaan we eindelijk de officiele Nullarbor Plains doorkruisen! Nullarbor betekent letterlijk ´geen bomen´en dat klopt helemaal. Maar het is geen woestijn, tenminste niet zoals wij ons een klassieke woestijn voorstellen. Eerlijk gezegd heb ik zo´n film-woestijn (nog) niet gezien in Oz! De Nullarbor is een enorme vlakte met hele lage vegetatie. Het miezert. Eigenlijk zijn we er vrij snel doorheen, ben een beetje teleurgesteld. De belofte van een warme douche maakt veel goed, vanavond Goodlie Park, de homestead van de reisorganisator. Tenten opzetten is inmiddels routine geworden.

Hassie, de baas, tracteert ons op abalones (zeeslakken) die hij net heeft geoogst uit de baai. Heerlijk! We eten aan echte tafels en drinken uit echte glazen! Hoe snel je luxe ontwent! Een paar locals komen langs, schilderachtige figuren. Jimmy is op een gegeven moment zo dronken dat hij zijn broek laat zakken, wij waren zo dronken dat we alleen maar heel erg hard konden lachen. Kim, de andere, kon iets beter tegen drank, hij stortte pas een uur later neer en werd de volgende ochtend op dezelfde plaats aangetroffen. Na een bak koffie stapten ze vrolijk in hun ute. We kregen de verzekering van een enigszins beschaamde Hassie dat niet alle Aussies zo zijn!

woensdag 16 december 2009

Schuilplaats

Volgende ochtend snel alles opgeruimd, het is droog maar het waait en de lucht is grijs. We zijn nog niet onderweg of het begint te miezeren, iedereen dut in de bus. Om de beurt gaan we naast onze tourguide zitten om hem wakker te houden. Bij Mildura valt de hoog-vlakte ineens weg, Haasts Bluff loopt nog kilometers lang door tot aan de kust om daar nog 200 km als steile kliffen de zee te trotseren.

In de middag slaan we af van de Eyre Highway, een dirt road op naar Koonalda Station. De homestead van deze verlaten schapenboerderij staat nog, net als de shearing shed en het keukengebouwtje. Aangezien de oude highway langs Koonalda liep en het de eerste (of laatste) stop voor de Nullarbor was, is er ook een indrukwekkend autokerkhof. Het waait nog steeds en we zijn blij dat we warm kunnen koken en eten. De tenten hebben we opgezet onder de veranda van de homestead, dus regen noch wind kunnen ons deren vannacht!

dinsdag 15 december 2009

Afzien

´s Ochtends doen we een wandeling van een paar uur door het kustgebergte, er bloeien veel bloemen (het is net zomer). Door naar Balladonia, wereldberoemd omdat Skylab er in 1979 naar beneden is gekomen. De weg ernaartoe is Australië´s langste stuk rechte weg (146,6 km) en ze zijn er nog trots op ook.  Langs de lange rechte weg staat er ineens een bord: RFDS Airstrip. Dat betekent dat de Royal Flying Doctors dat stuk weg gebruiken als landings- en startbaan. Maar nee, er was geen vliegtuig in zicht. De lucht is grauw, het waait, het is fris, het loopt tegen donker.

Overnachting op een parkeerplaats langs de Highway. The Roof klinkt als een locatie uit een Stephen King-boek en dat was het ook. Geen water, zeer elementair toilet. Niets dan leegte om ons heen, gierende wind die de tenten leuk speelgoed vond. Dus eerst bagage erin en dan opzetten. We eten bibberend rond de bus en gaan noodgedwongen vroeg naar bed.

De wind neemt toe en de tent ligt zo´n beetje op mijn gezicht, de rest duw ik met mijn knieën opzij. Wanneer er even een rustig moment is, sta ik in mijn nightie en grote schoenen bibberend de haringen alsnog in de grond te rammen met een grote steen. Snel weer naar binnen, het heeft niet veel geholpen. Wij redeneneren dat, zolang wij in de tent bljiven liggen, er genoeg gewicht is om de boel op zijn plaats te houden. We krijgen de slappe lach. Regen geselt het tentdoek en ik krijg natte voeten, vanwege ontbrekende haringen komt de regen onder dektent door. We zetten er een rugzak voor, probleem opgelost. Manuela begint te snurken, ik luister naar de wind en de road trains die iedere 10 miniten langsdenderen. Er zit niets anders op dat te filosoferen over het feit dat het altijd regent in woestijnen wanneer ik er ben.

maandag 14 december 2009

Strandweer

Vandaag is de eindbestemming Esperance,  naar zeggen is hier het mooiste strand van Australië. Het is inderdaad mooi: wit zand, helblauwe zee, baaien. Rijden door naar Cape Le Grand National Park, we hebben de middag vrij om te zwemmen. De baai is te ondiep voor haaien gelukkig. Het water is koud (Antarctica is de dichtstbijzijnde landmassa) en de zon is heet (42 graden). Later betrekt de lucht, het begint te waaien, er wordt regen verwacht. De tenten staan niet erg stevig, want de haringen willen met geen mogelijkheid de grond in. We eten een snelle hap. Er lopen kangoeroes tussen de campingtafels door (streng verboden te voeren). ´s Nachts zet de regen niet door, de wind blijft.

zaterdag 12 december 2009

Oost West

Vlucht Adelaide - Perth, morgen ga ik mee met een negendaagse bustour van Perth terug naar Adelaide door de Nullarbor. Dat is een reis van pakweg Londen naar Moskou. Aardige groep (9 meisjes en 1 jongen) op die ene zeurdoos na die er altijd bij lijkt te moeten zijn. De eerste dag leggen we veel kilometers af, dat deel van Western Australia is tamelijk dichtbevolkt. Koffiestop in Corrigin, het dorp dat beroemd is als wereldrecord-houder ´dog in a ute´: 1527 utes met een hond achterin. Als je weet dat het dorp 900 inwoners heeft, is dat nogal een prestatie.

Later die dag een wandelingetje naar Wave Rock, dat is weer zo´n Australische freakrots, indrukwekkend. Het is heet. We overnachten in de achtertuin van een oud Engels dametje dat al 50 jaar in Oz woont, ze kookt hemels. We slapen in tentjes, de sterrenhemel is onbeschrijfelijk. Om half 5 ´s ochtends sta ik buiten te kijken naar de zonsopgang en alle vogels.

woensdag 9 december 2009

Adelaide & omstreken

De Overland Train vertrekt om 07.00 van Southern Cross Station voor de 800 km lange reis naar Adelaide. Weer een prachtige reis door de leegte, hier en daar een dorp, wat koeien, eindeloze gele graan-velden die vlak voor Adelaide overgaan in groene heuvels met eucalyptusbossen. Ik logeer bij vriendin Shelley, zij werkt tegen-woordig als tourguide. Die avond is er een kerstdiner van haar werk, maar ze komt pas laat terug van een trip. Snel omgekleed en opgetut, maar toen we aankwamen zagen we net het dessert uit het zicht verdwijnen. Met de harde kern van de Groovy Grape tourguides nog wat gedronken in de stad, grappig om hun reisverhalen te horen (ik kende alleen de kant van de toerist).

Vrijdag haalt bikievriend Lumpy me op voor een dagje toeren. Hahndorf is een Duits dorp met vakwerkgebouwen en een Duitse pub, compleet met hoempamuziek. Mate John, tracteert ons op een typische lunch: wursts, ham en pretzels met mosterd. Eind van de dag naar de pub en ik maak kennis met de oude vrienden: Mad Dog, Flea, Lurch, GB en ook nog een paar bikies met gewone namen.

zondag 6 december 2009

Wisselvallig

Inmiddels ben ik al een paar dagen in Melbourne, de stad van ´four seasons in one day´. Beroemd om de snelle weerswisselingen. Bevalt het weer je niet, wacht dan 10 minuten. Dus het ene moment loop je te zweten terwijl de zon op je huid brandt, het volgende moment kan ineens bewolkt zijn en 10 graden koeler, wind steekt ineens op en dan is het weer een strak-blauwe hemel met een lekker zonnetje. Ik vind het maar fris hier, zeker na het uitstapje naar de outback. Melbourne is een leuke stad vind ik. Oude Victoriaanse gebouwen vermengd met strakke skyscrapers, Rotterdam mag best jaloers zijn op de architectuur hier. Ach, daar staat tegenover dat hun haven nauwelijks iets voorstelt. De containerhaven, zoals die trots werd aangewezen tijdens een tocht over de rivier, door de haven en door de baai, bestaat uit zes loskranen! Met vriendin Nicole musea bezocht, rondgelopen en gegeten. Omdat er zoveel Italianen in Melbourne zijn neergestreken, is er een levendige Italiaanse restaurantcultuur. En de koffie is er de beste van heel Australië. De overdekte Queen Victoria Market is een van mijn favorieten, je kunt er alles kopen, van fruit en veg tot handtassen en massagekussens. Na een bezoek aan vriendin Willow in Rye, een dorp aan de kust een paar uur van Melbourne, ben ik weer klaar voor de volgende etappe.