Overnachting op een parkeerplaats langs de Highway. The Roof klinkt als een locatie uit een Stephen King-boek en dat was het ook. Geen water, zeer elementair toilet. Niets dan leegte om ons heen, gierende wind die de tenten leuk speelgoed vond. Dus eerst bagage erin en dan opzetten. We eten bibberend rond de bus en gaan noodgedwongen vroeg naar bed.
De wind neemt toe en de tent ligt zo´n beetje op mijn gezicht, de rest duw ik met mijn knieën opzij. Wanneer er even een rustig moment is, sta ik in mijn nightie en grote schoenen bibberend de haringen alsnog in de grond te rammen met een grote steen. Snel weer naar binnen, het heeft niet veel geholpen. Wij redeneneren dat, zolang wij in de tent bljiven liggen, er genoeg gewicht is om de boel op zijn plaats te houden. We krijgen de slappe lach. Regen geselt het tentdoek en ik krijg natte voeten, vanwege ontbrekende haringen komt de regen onder dektent door. We zetten er een rugzak voor, probleem opgelost. Manuela begint te snurken, ik luister naar de wind en de road trains die iedere 10 miniten langsdenderen. Er zit niets anders op dat te filosoferen over het feit dat het altijd regent in woestijnen wanneer ik er ben.
´s Ochtends doen we een wandeling van een paar uur door het kustgebergte, er bloeien veel bloemen (het is net zomer). Door naar Balladonia, wereldberoemd omdat Skylab er in 1979 naar beneden is gekomen. De weg ernaartoe is Australië´s langste stuk rechte weg (146,6 km) en ze zijn er nog trots op ook. Langs de lange rechte weg staat er ineens een bord: RFDS Airstrip. Dat betekent dat de Royal Flying Doctors dat stuk weg gebruiken als landings- en startbaan. Maar nee, er was geen vliegtuig in zicht. De lucht is grauw, het waait, het is fris, het loopt tegen donker. 
Overnachting op een parkeerplaats langs de Highway. The Roof klinkt als een locatie uit een Stephen King-boek en dat was het ook. Geen water, zeer elementair toilet. Niets dan leegte om ons heen, gierende wind die de tenten leuk speelgoed vond. Dus eerst bagage erin en dan opzetten. We eten bibberend rond de bus en gaan noodgedwongen vroeg naar bed. 
De wind neemt toe en de tent ligt zo´n beetje op mijn gezicht, de rest duw ik met mijn knieën opzij. Wanneer er even een rustig moment is, sta ik in mijn nightie en grote schoenen bibberend de haringen alsnog in de grond te rammen met een grote steen. Snel weer naar binnen, het heeft niet veel geholpen. Wij redeneneren dat, zolang wij in de tent bljiven liggen, er genoeg gewicht is om de boel op zijn plaats te houden. We krijgen de slappe lach. Regen geselt het tentdoek en ik krijg natte voeten, vanwege ontbrekende haringen komt de regen onder dektent door. We zetten er een rugzak voor, probleem opgelost. Manuela begint te snurken, ik luister naar de wind en de road trains die iedere 10 miniten langsdenderen. Er zit niets anders op dat te filosoferen over het feit dat het altijd regent in woestijnen wanneer ik er ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten